In de duo tentoonstelling ‘Deep Time’ wordt het werk getoond van fotograaf Julie van der Vaart (NL) en de tekeningen en collages van Duitse kunstenares Ulrike Heydenreich. Op het eerste ogenblik hebben de werken weinig verwantschap. Wie echter de tijd neemt en de werken op zich laat inwerken ontdekt dat beide kunstenaars hun oeuvre hebben opgebouwd rondom het filosofische concept van geologische tijd en ruimte.

Ulrike Heydenreich
Ulrike Heydenreich is geboeid door menselijke drang van het verkennen en het in kaart brengen  van onze wereld. Het verlangen naar het onbekende en ongrijpbare. Als mens reizen we de wereld rond en worden we massaal aangetrokken om naar de meest afgelegen plekken te reizen. Als dit niet mogelijk is ervaren we deze plaatsen virtueel. Het geologische oppervlak van onze planeet wordt uitgebreid onderzocht en in kaart gebracht. Ondertussen hebben we een omslagpunt bereikt, de natuur is desastreus verandert vanwege onze ontdekkingszucht en verlangens.

Heydereich is gefascineerd door het oorspronkelijke menselijke streven naar de ongerepte natuur en het verre onbekende. Voor haar symboliseren de met sneeuw bedekte alpiene landschappen dit verlangen. Het gevoel van grootsheid dat de romantici verbonden met de bergen, ervaart Ulrike wanneer ze deze ongerepte toppen en met sneeuw bedekte bergen ziet – misschien omdat ze qua hoogte en breedte zo dicht bij de hemel lijken te zijn?

In haar meest recente werk gebruikt ze antieke topografische kaarten en foto’s als materiaal op zich. Gefascineerd door het oppervlak van de fotoafdrukken, het gevoel van het papier dat wordt gebruikt in de topografische kaarten, de geïllustreerde boeken en panorama’s uit deze andere tijd. Voor het eerst durft ze nu ook het toeval een rol te geven. De verrassingen die gepaard gaan met de toevalligheden die komen kijken bij het spelen met het materiaal. Het vouwen en manipuleren van deze werken wordt een harmonieuze dialoog. Een dialoog tussen de kunstenaar en het materiaal, de ruimtelijkheid en de breking van het licht op zoek naar ontdekking en perspectieven in een nieuw landschap.

Julie van der Vaart
Twijfel wordt ondergewaardeerd. Is kunst niet de plaats bij uitstek waar mág getwijfeld worden? Fotografie is voor Julie van der Vaart een geschikt medium om te wikken en te wegen. En een ideale ruimte om vragen te stellen. Over de kosmos bijvoorbeeld, en over tijd en ruimte.
Kleine prints van naakte, menselijke lichamen – fragmentarisch in beeld gebracht en als kostbare relikwieën gepresenteerd. Nu eens lijken de lichamen op te lossen in de fotografische drager, soms is het alsof ze net tevoorschijn komen. Steeds vormen ze het resultaat van een experimenteel ontwikkelproces
Wat het werk van Julie van der Vaart verfrissend maakt is hoe ze de wereld en zichzelf ziet vanuit de kosmos, als een nietig stipje in een constant veranderend, oneindig groot geheel. Die zelfrelativering lezen we in de vrijheid en de wendbaarheid van haar fotografie, dat duidelijk niet de taal is van een technische controlefreak, maar wel van een uiterst gevoelig persoon die kan loslaten.